این آیه شریفه بر لزوم دقت در جزئیات عالم هستی تأکید دارد و نشان‌دهنده نیاز به رویکردی دقیق و علمی در شناخت است. علم دینی، برای پاسخگویی به این نیاز، باید از ابزارهای حسی فراتر رود و به سوی روش‌های آکادمیک و نظام‌مند گام بردارد.

تبیین و تحلیل

فلسفه تجربی، مانند پزشکی یا مکانیکی سنتی، به دلیل وابستگی به حواس ظاهری، از نظام‌مندی علمی فاصله دارد. این فلسفه، اگرچه در گذشته کارآمد بوده، امروز نیازمند بازنگری است. برای مثال، همان‌گونه که یک پزشک تجربی نمی‌تواند با چالش‌های پزشکی مدرن مقابله کند، علم دینی نیز بدون تخصص و ابزارهای نوین، در برابر پرسش‌های معاصر ناکارآمد است. این تحول، نیازمند تلفیق ایمان، پاکی باطن، و روش‌های علمی است تا فلسفه‌ای مدرن و جهانی ارائه شود.

جمع‌بندی: علم دینی باید از حالت عام‌منشانه خارج شده و با بهره‌گیری از تکنیک‌های آکادمیک، به تولید دانشی بپردازد که هم ریشه در اصالت دینی دارد و هم پاسخگوی نیازهای جهانی است.

بخش دوم: ضرورت تلفیق تخصص و تجربه در علم دینی

علم بدون تخصص و تجربه، مانند درختی است که ریشه در خاک ندارد و میوه‌ای به بار نمی‌آورد. علم دینی، برای ارزشمند بودن، باید با تخصص و تجربه همراه شود. نظام آموزشی کنونی حوزه‌ها، که عمدتاً بر مطالعه متون و حفظ قواعد متمرکز است، فاقد تجربه عملی و تخصص لازم برای پاسخگویی به نیازهای جامعه است.

به‌سان کشاورزی که بدون تجربه، محصول باکیفیتی برداشت نمی‌کند، عالم دینی نیز بدون تلفیق تخصص و تجربه، نمی‌تواند دانشی کارآمد تولید کند. قرآن کریم در این باره می‌فرماید:

﴿فَوَجَدَا عَبْدًا مِنْ عِبَادِنَا آتَيْنَاهُ رَحْمَةً مِنْ عِنْدِنَا وَعَلَّمْنَاهُ مِنْ لَدُنَّا عِلْمًا﴾